İnsanlara Dokun

Öyle meşgulüz ki kendimizle. Giydiğimiz, yaptığımız, yediğimiz, sevdiğimiz, sevmediğimiz, nefret ettiğimiz, tarzımız, başkalarının gözündeki intibamız. Kafayı kendimizle bozmuşuz. Her an çizmeye çalıştığımız imaja zeval gelmemesi için uğraş içindeyiz. Her gün oynanan oyunun başrolündeyiz. Asıl kızız, asıl erkeğiz. Yan roller başrol için var ve figüranların bir önemi yok.

Meşguliyetin gölgesinde geçen hayatımızda, yaşadığımız topluluğun içinde kendimize atfettiğimiz önemle, dolaylı yoldan da olsa bazı etkiler bırakıyoruz. Tarzımızın ilham verdiği kişiler, imajımızın bize sağladığı bağlantılar, sevdiklerimizden aldığımız alışkanlıklar bizi birer birey olmaktan birer marka olma yoluna götürüyor.

Paylaşmanın yerini çıkar ilişkisine bırakmasıyla, birbirini etkileyen insanlar birbirinden yararlanan mutualist yaşam biçimlerine dönüştü. Dilimizde bir karşılığı olmayan yabancı bir kelime gibi, karşılıksızlık bitti. Tüm bilgiyi, zenginliği, sevinci, kederi kendimize sakladık.

Paylaşmanın, yardım etmenin, parlak bir fikri bölüşmenin, birini yanlıştan döndürmenin, bir başkasının elinden tutup merdivenin basamaklarını çıkmasını sağlamanın zevkini unuttuk. Tekiz zannettik, tüm imkanları biz yarattık ve tüm imkanları biz kullanacağız zannettik. Bizi olduğumuz noktaya getireni kendimiz bildik. Doğuştan belirlenen konumlarımıza oturduğumuzda, koltuğu öyle benimsedik ki ne yerimizden kalkabildik ne başkasına yer açabildik.

Hayatlara dokunmak, günü güzelleştirmek, paylaşmak, yardım etmek küçük jestler ile küçük düşünceler ile mümkün. Bencilce duygulardan arınıp karşılık beklemeden, bize iyi hissettirdiği için değil, karşıdakine iyi hissettirdiği için eylemde bulunmak. İnsanlara dokunmak, doğaya dokunmak, kainatın efendisi olmadığımızı, aslında çok küçük olduğumuzu bize öğretir. Bu küçüklük içinde başkalarına etkimizin ne denli büyük olduğunu gösterir. En güzeli ise, bu duygu bulaşıcıdır ve dönüp tekrar bizi bulur tıpkı bir bumerang gibi. Bu yüzden dokun.